1 Eylül 2016 Perşembe

NEREYE GİTSEK?

Beş senedir bu soru ile yaşıyordum. Bolu-Mudurnu, Bursa-Keles, Bilecik-Osmaneli, Sakarya-Taraklı, sırasıyla gözdem oldular. Kısa süreli bakındığım pek çok ilçeyi saymıyorum bile.
Bu ilçelerin köylerini, köylerin etnik yapısını, adetlerini, arazi fiyatlarını, iklimlerini daha akla gelmedik pek çok özelliklerini inceledim. Sonradan fark ettim ki: Bakındığım yerlerin hemen hepsinin halkı Manav. Yani yerleşik hayata erken dönemlerde geçmiş Türk. “Yörüğün yörümeyenine Manav derler.” diye kendilerini tanıtıyorlar. Kendimi pek milliyetçi biri olarak görmesem de kan çekiyor galiba.
Aslında, bir Manav köyüne ateşli silahla girmenin yasak olması, bir diğerinde avcılığın yasak olması, genelde dindar olmaları ve manavlar hakkında söylenen “Ne faydaları olur, ne de zararları.” deyişiydi bana cazip gelen şeyler. “Ne faydaları olur, ne de zararları.” sözü bunların arasında beni bir Manav köyüne doğru çeken en mühim şey oldu.
İklim olarak kara iklimini seviyordum. Sahil şehirlerindeki gibi ıslak yazlara tahammülüm yoktu. Kış aylarında kardan biraz bıkmalı, sonra baharın tadını hissetmeliydim taa yüreğimde. Ama bulunduğum yer yeşil olmalıydı, ormanları olmalıydı dolaşacağım. Hafif eğimli olursa daha manzaralı bir verandam olabilirdi. Bir köye yakın olsun istiyordum, lakin gözlerden ırak olmalıydım. Etrafımda beni de olumsuz etkileyebilecek bitki ve hayvan fabrikaları değil, ahırlar, kümesler ve tarlalar ile bahçeler olsun istiyordum. En az beş dönüm olsun istiyordum. Mümkünse “modern tarım” yapılmamış bir yer olmalıydı.
Bu kriterleri haiz bir yer bulmak için çok vakit harcadım. Zaman zaman tavizler de verdim ararken. Hatta düşünüyorum da, bir ara kriter mıriter kalmamış, bir toprak parçası olsun da ne olursa olsun diye düşünür olmuşum. Allahtan böyle dönemlerde bir yer alıvermemişim.
Ne diyordum bütün bu arama taramalar sırasında iyice Taraklı’ya odaklanmıştım. Köy köy dolaşmış, defalarca yer bakmaya gitmiş, hatta bu gidiş gelişlerde neredeyse bir çevre edinmeye bile başlamıştım. Taraklıda değil diye elediğim satılık ilanları bile oluyordu. İki dönüm yere razı olup, atlayıp arabaya arsa bakmaya gittiğimde oldu. Nafile.

Kısmetten öteye yol gitmezmiş. Bir baktım ki Göynük-Bozcaarmut’ta bir tarladayım. Ve kendimi yavaş yavaş buraya ait hissediyorum. Nereye mi?İşte buraya! 
Doğudan batıya doğru bakınca sırasıyla aşağıdaki beş fotoğraftaki manzarayı gördüğüm yere.






İçinde kuzey geçen yönlerin bir cazibesi yoktu. Fotoğraf bile çekmemiştim. Bu kadar yön bana yeterdi zaten.

Bir de minik tepeciğin ardına gizlenmiş şu bölüm vardı. 


Bana her an biraz daha sıcak ve sevimli gelen bu yeri işte böyle bulmuştum. Burada kök salacak burada yeşerecektim.


2 yorum:

  1. Hayırlı uğurlu olsun. Yeni yaşam tarzınızda her şeyin gönlünüzce olmasını dileriz.

    YanıtlaSil
  2. İlk yorum Meyvelitepe'den. Ben bunu sadeliğe, bilgelige ve doğallığa yolculuğumun bir alameti sayıyorum.

    YanıtlaSil